Πυθαγόρειος
Εισερχόμενος κάποιος στην ατραπό της αυτογνωσίας, από τις πρώτες διαπιστώσεις τις οποίες καλείται να συνειδητοποιήσει, είναι ότι οι πραγματικές αιτίες των συναισθηματικών του κινητοποιήσεων είναι εντός του και ότι τα γεγονότα είναι απλά οι αφορμές.
Κατόπιν καλείται να δραστηριοποιηθεί ώστε να ξεκαθαρίσει, να ξεχωρίσει, τις συναισθηματικές του αντιδράσεις από τις εξωτερικές αφορμές.
Πρόκειται για μία πολύ δύσκολη και πολύ επώδυνη διαδικασία. Όταν όμως φτάσει στο σημείο να διαχωρίζει τις αιτίες από τις αφορμές, τότε το ενήλικο κομμάτι του θα κυριαρχήσει στη ζωή του.
Στην συνέχεια θα κληθεί να περάσει ένα ακόμη δυσκολότερο στάδιο. Τον άνευ εξωτερικής αφορμής πόνο.
Εδώ ο πόνος είναι υπαρκτός, όμως ανεξήγητος, γιατί δεν μπορεί να αναγνωρίσει ούτε φαινομενική αφορμή.
Ίσως εάν είναι ειλικρινής με τον εαυτό του και ψάξει βαθιά μέσα του, να ανακαλύψει ότι η πραγματική αιτία αυτού του πόνου, είναι η ματαίωση της αρχέγονης Αγάπης του.
Σε αυτήν την τόσο πολύ δύσκολη φάση της αυτογνωσίας, μόνο η εσωτερική πορεία μπορεί να βοηθήσει.
Μας προσφέρει σκοπό, όραμα και πραγματική αποστολή.
Εργαλείο για τους Πυθαγόρειους είναι η αρετή της ανιδιοτελούς φιλανθρωπίας.
Είναι η αρετή μέσω της οποίας προσφέρουν Αγάπη, χωρίς να περιμένουν ανταπόδοση.
Οπότε δύνανται να προσφέρουν Αγάπη, χωρίς να υπάρχει ο κίνδυνος αυτή να ματαιωθεί.
Κατόπιν καλείται να δραστηριοποιηθεί ώστε να ξεκαθαρίσει, να ξεχωρίσει, τις συναισθηματικές του αντιδράσεις από τις εξωτερικές αφορμές.
Πρόκειται για μία πολύ δύσκολη και πολύ επώδυνη διαδικασία. Όταν όμως φτάσει στο σημείο να διαχωρίζει τις αιτίες από τις αφορμές, τότε το ενήλικο κομμάτι του θα κυριαρχήσει στη ζωή του.
Στην συνέχεια θα κληθεί να περάσει ένα ακόμη δυσκολότερο στάδιο. Τον άνευ εξωτερικής αφορμής πόνο.
Εδώ ο πόνος είναι υπαρκτός, όμως ανεξήγητος, γιατί δεν μπορεί να αναγνωρίσει ούτε φαινομενική αφορμή.
Ίσως εάν είναι ειλικρινής με τον εαυτό του και ψάξει βαθιά μέσα του, να ανακαλύψει ότι η πραγματική αιτία αυτού του πόνου, είναι η ματαίωση της αρχέγονης Αγάπης του.
Σε αυτήν την τόσο πολύ δύσκολη φάση της αυτογνωσίας, μόνο η εσωτερική πορεία μπορεί να βοηθήσει.
Μας προσφέρει σκοπό, όραμα και πραγματική αποστολή.
Εργαλείο για τους Πυθαγόρειους είναι η αρετή της ανιδιοτελούς φιλανθρωπίας.
Είναι η αρετή μέσω της οποίας προσφέρουν Αγάπη, χωρίς να περιμένουν ανταπόδοση.
Οπότε δύνανται να προσφέρουν Αγάπη, χωρίς να υπάρχει ο κίνδυνος αυτή να ματαιωθεί.
Πόνος
Όταν εισερχόμαστε στην Ατραπό της Αυτογνωσίας, τότε μία από τις πρώτες μας δράσεις είναι το να μάθουμε να εκδηλώνουμε ενήλικη στάση.
Όταν κατανοήσουμε και κατακτήσουμε αυτή τη στάση, τότε συμβαίνει κάτι περίεργο.
Όσο εμείς προσπαθούμε να παραμένουμε ενήλικοι, τόσο οι έξωθεν προκλήσεις έρχονται για να μας κινητοποιήσουν πάλι στο παιδικό μας κομμάτι.
Η αλήθεια βέβαια είναι διαφορετική. Τα γεγονότα δεν είναι ούτε υπεύθυνα, ούτε έρχονται από σκοπού, έτσι ώστε εμείς να παλινδρομήσουμε συναισθηματικά.
Η αλήθεια είναι ότι η τάση του παιδικού μας κομματιού να βρίσκεται κοντά στο γονιό του, είναι αυτή η οποία μας οδηγεί στο να αναμιχθούμε σε τέτοιου είδους καταστάσεις.
Όμως εμείς καλούμαστε να παραμένουμε ενήλικοι εάν εξακολουθούμε να επιθυμούμε να παραμείνουμε στην Πνευματική Ατραπό.
Αυτή όμως η ενήλικη παραμονή μας, οδηγεί το παιδικό μας κομμάτι να βιώνει απόρριψη και ματαίωση και ως εκ τούτου να νιώθει πόνο. Αυτό δεν γνωρίζει ότι εμείς οι ίδιοι δεν το αφήνουμε να πάει προς τα εκεί που θέλει, γιατί αυτό ψάχνει απεγνωσμένα το γονιό του.
Οπότε όταν εμείς οι ίδιοι του τον στερούμε, τότε αυτό νιώθει ότι κάποιος το απορρίπτει/ματαιώνει και άρα πονάει.
Αυτό όμως είναι απαραίτητο να το κάνουμε για το όφελος της πνευματικής μας πορείας.
Άλλωστε εάν αφήσουμε το παιδικό μας κομμάτι να κινηθεί προς τα εκεί που θέλει, αυτό θα έχει σαν αποτέλεσμα να βιώσει έτσι ή αλλιώς απόρριψη ή ματαίωση, αφού αυτό έχει διαλέξει αυτή την κατάσταση, έτσι ώστε να επαναλάβει την οικεία του ψυχική γονεική ενδοβληθείσα κατάσταση.
Όμως εάν το αποτρέψουμε εμείς οι ίδιοι να κινηθεί προς τα εκεί, τότε αυτό θα νιώσει μεν πόνο, όμως ο (ενήλικος + Πνευματικός) εαυτός μας θα έχει κάνει ένα ακόμη βήμα προς την εκδήλωση του.
Είναι λοιπόν σημαντικό να δώσουμε χώρο στον πόνο της ενήλικης απόρριψης/ματαίωσης της παιδικής ενόρμησης γιατί αυτός αποδεικνύει ότι βαδίζουμε σωστά στην Πνευματική Ατραπό.
Θα πρέπει όμως να είμαστε πολύ προσεκτικοί στο τι σημαίνει ενήλικη απόρριψη/ματαίωση.
Ποτέ μία ενήλικη στάση δεν εμπεριέχει απόρριψη για το οποιοδήποτε κομμάτι μας. Πάντα εμπεριέχει συνειδητότητα, αποδοχή και κατανόηση, ασχέτως εάν δεν το αφήνει να λάβει τα ηνία της ζωής μας.
Όταν κατανοήσουμε και κατακτήσουμε αυτή τη στάση, τότε συμβαίνει κάτι περίεργο.
Όσο εμείς προσπαθούμε να παραμένουμε ενήλικοι, τόσο οι έξωθεν προκλήσεις έρχονται για να μας κινητοποιήσουν πάλι στο παιδικό μας κομμάτι.
Η αλήθεια βέβαια είναι διαφορετική. Τα γεγονότα δεν είναι ούτε υπεύθυνα, ούτε έρχονται από σκοπού, έτσι ώστε εμείς να παλινδρομήσουμε συναισθηματικά.
Η αλήθεια είναι ότι η τάση του παιδικού μας κομματιού να βρίσκεται κοντά στο γονιό του, είναι αυτή η οποία μας οδηγεί στο να αναμιχθούμε σε τέτοιου είδους καταστάσεις.
Όμως εμείς καλούμαστε να παραμένουμε ενήλικοι εάν εξακολουθούμε να επιθυμούμε να παραμείνουμε στην Πνευματική Ατραπό.
Αυτή όμως η ενήλικη παραμονή μας, οδηγεί το παιδικό μας κομμάτι να βιώνει απόρριψη και ματαίωση και ως εκ τούτου να νιώθει πόνο. Αυτό δεν γνωρίζει ότι εμείς οι ίδιοι δεν το αφήνουμε να πάει προς τα εκεί που θέλει, γιατί αυτό ψάχνει απεγνωσμένα το γονιό του.
Οπότε όταν εμείς οι ίδιοι του τον στερούμε, τότε αυτό νιώθει ότι κάποιος το απορρίπτει/ματαιώνει και άρα πονάει.
Αυτό όμως είναι απαραίτητο να το κάνουμε για το όφελος της πνευματικής μας πορείας.
Άλλωστε εάν αφήσουμε το παιδικό μας κομμάτι να κινηθεί προς τα εκεί που θέλει, αυτό θα έχει σαν αποτέλεσμα να βιώσει έτσι ή αλλιώς απόρριψη ή ματαίωση, αφού αυτό έχει διαλέξει αυτή την κατάσταση, έτσι ώστε να επαναλάβει την οικεία του ψυχική γονεική ενδοβληθείσα κατάσταση.
Όμως εάν το αποτρέψουμε εμείς οι ίδιοι να κινηθεί προς τα εκεί, τότε αυτό θα νιώσει μεν πόνο, όμως ο (ενήλικος + Πνευματικός) εαυτός μας θα έχει κάνει ένα ακόμη βήμα προς την εκδήλωση του.
Είναι λοιπόν σημαντικό να δώσουμε χώρο στον πόνο της ενήλικης απόρριψης/ματαίωσης της παιδικής ενόρμησης γιατί αυτός αποδεικνύει ότι βαδίζουμε σωστά στην Πνευματική Ατραπό.
Θα πρέπει όμως να είμαστε πολύ προσεκτικοί στο τι σημαίνει ενήλικη απόρριψη/ματαίωση.
Ποτέ μία ενήλικη στάση δεν εμπεριέχει απόρριψη για το οποιοδήποτε κομμάτι μας. Πάντα εμπεριέχει συνειδητότητα, αποδοχή και κατανόηση, ασχέτως εάν δεν το αφήνει να λάβει τα ηνία της ζωής μας.
Ενήλικη Υπομονή
Στις αντιξοότητες της ζωής μας καλούμαστε να είμαστε πάντα σε επαφή με το εδώ και τώρα και να αντιδρούμε κατά περίπτωση.
Είναι πολύ σημαντικό να είμαστε πάντα κινητοποιημένοι και να μην βουλιάζουμε στο βούρκο του φόβου, της θλίψης, της συνήθειας ή της αδιαλλαξίας.
Σε καταστάσεις οι οποίες είναι για εμάς απορριπτικές ή ματαιωτικές, καλούμαστε να δραστηριοποιούμαστε και να μην ακινητοποιούμαστε στην απόσυρση.
Κάθε ενήλικος άνθρωπος καλείται να αντέχει τόσο την απόρριψη όσο και την ματαίωση και να συνεχίζει τη ζωή του σε επαφή με το εδώ και τώρα της στιγμής.
Ένα ακόμη πιο αναπτυγμένο στάδιο συνειδητότητας είναι η αποφυγή της απόρριψης ή της ματαίωσης. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι όταν το ενήλικο μας κομμάτι αντιλαμβάνεται ότι η κατάσταση στην οποία το παιδικό μας κομμάτι έχει την τάση να μας εμπλέξει είναι απορριπτική ή ματαιωτική, τότε να αποφεύγουμε να εισέλθουμε. Πάντα σε επαφή με το εδώ και τώρα.
Αποτέλεσμα αυτού είναι το να μην βιώνουμε απόρριψη ή ματαίωση.
Υπάρχει όμως ακόμη μία κατάσταση η οποία είναι δύσκολο να επιτευχθεί, έστω κι εάν είναι τόσο πολύ σημαντική. Αυτή είναι η κατάσταση της πρόκλησης.
Υπάρχει περίπτωση μία κατάσταση η οποία είναι για το ψυχικό και το πνευματικό μας επίπεδα συμφέρουσα, να εμφανίζεται με τον μανδύα της απόρριψης ή της ματαίωσης και πιο συγκεκριμένα με το πρόσωπο της πρόκλησης.
Σε αυτή την περίπτωση, θα πρέπει κατ΄ αρχάς να είμαστε απόλυτα σίγουροι ότι πρόκειται για μία τέτοια, γιατί εάν δεν είναι, τότε κινδυνεύουμε να βουλιάξουμε στην αδράνεια.
Εάν λοιπόν είμαστε σίγουροι ότι πρόκειται για μία πρόκληση και όχι για μία απορριπτική ή ματαιωτική κατάσταση, τότε καλούμαστε να αναπτύξουμε την ύψιστη Πνευματική Αρετή της Υπομονής.
Η αλήθεια είναι πως έχοντας μάθει μέσα από αυτογνωσιακό κόπο και πόνο να αντιδρούμε, μας είναι πολύ δύσκολο σε καταστάσεις οι οποίες μας προκαλούν, να παραμείνουμε ενεργητικά υπομονετικοί.
Έχοντας ξοδέψει πολύ ενέργεια για να κινητοποιηθούμε, τώρα καλούμαστε να μείνουμε υπομονετικοί.
Είναι απόλυτα φυσικό ότι όλο το ψυχικό μας σύστημα αντιδρά.
Είναι πολύ σημαντικό να είμαστε πάντα κινητοποιημένοι και να μην βουλιάζουμε στο βούρκο του φόβου, της θλίψης, της συνήθειας ή της αδιαλλαξίας.
Σε καταστάσεις οι οποίες είναι για εμάς απορριπτικές ή ματαιωτικές, καλούμαστε να δραστηριοποιούμαστε και να μην ακινητοποιούμαστε στην απόσυρση.
Κάθε ενήλικος άνθρωπος καλείται να αντέχει τόσο την απόρριψη όσο και την ματαίωση και να συνεχίζει τη ζωή του σε επαφή με το εδώ και τώρα της στιγμής.
Ένα ακόμη πιο αναπτυγμένο στάδιο συνειδητότητας είναι η αποφυγή της απόρριψης ή της ματαίωσης. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι όταν το ενήλικο μας κομμάτι αντιλαμβάνεται ότι η κατάσταση στην οποία το παιδικό μας κομμάτι έχει την τάση να μας εμπλέξει είναι απορριπτική ή ματαιωτική, τότε να αποφεύγουμε να εισέλθουμε. Πάντα σε επαφή με το εδώ και τώρα.
Αποτέλεσμα αυτού είναι το να μην βιώνουμε απόρριψη ή ματαίωση.
Υπάρχει όμως ακόμη μία κατάσταση η οποία είναι δύσκολο να επιτευχθεί, έστω κι εάν είναι τόσο πολύ σημαντική. Αυτή είναι η κατάσταση της πρόκλησης.
Υπάρχει περίπτωση μία κατάσταση η οποία είναι για το ψυχικό και το πνευματικό μας επίπεδα συμφέρουσα, να εμφανίζεται με τον μανδύα της απόρριψης ή της ματαίωσης και πιο συγκεκριμένα με το πρόσωπο της πρόκλησης.
Σε αυτή την περίπτωση, θα πρέπει κατ΄ αρχάς να είμαστε απόλυτα σίγουροι ότι πρόκειται για μία τέτοια, γιατί εάν δεν είναι, τότε κινδυνεύουμε να βουλιάξουμε στην αδράνεια.
Εάν λοιπόν είμαστε σίγουροι ότι πρόκειται για μία πρόκληση και όχι για μία απορριπτική ή ματαιωτική κατάσταση, τότε καλούμαστε να αναπτύξουμε την ύψιστη Πνευματική Αρετή της Υπομονής.
Η αλήθεια είναι πως έχοντας μάθει μέσα από αυτογνωσιακό κόπο και πόνο να αντιδρούμε, μας είναι πολύ δύσκολο σε καταστάσεις οι οποίες μας προκαλούν, να παραμείνουμε ενεργητικά υπομονετικοί.
Έχοντας ξοδέψει πολύ ενέργεια για να κινητοποιηθούμε, τώρα καλούμαστε να μείνουμε υπομονετικοί.
Είναι απόλυτα φυσικό ότι όλο το ψυχικό μας σύστημα αντιδρά.
Φως
Φως της Αλήθειας
Είναι μία πραγματικότητα ότι, τόσο η Ψυχική όσο και η Πνευματική, Αλήθεια ευρίσκεται πάντα μπροστά στα μάτια μας.
Τόσο ο Κόσμος ο οποίος επεκτείνεται στο άπειρο, όσο και ο κόσμος ο οποίος μας περιτριγυρίζει, ξεκινώντας από το ίδιο το σώμα μας, αποτελούν ένα κάτοπτρο της Αλήθειας, την οποία αναζητούμε και δυσκολευόμαστε να ανακαλύψουμε.
Βέβαια το ότι δεν αντικρίζουμε την Αλήθεια δεν είναι τυχαίο.
Αυτό συμβαίνει γιατί Αυτή μας πληγώνει τόσο πολύ, ώστε μπορεί ο πόνος να μας βλάψει.
Για να μην πονάμε από την άμεση θέαση Της, έχουμε αναπτύξει την άμυνα της άρνησης.
Όσο και εάν οι καταστάσεις, μας φανερώνουν το προφανές, εμείς βλέπουμε αυτό που θέλουμε ή καλύτερα αυτό που αντέχουμε να δούμε.
Εάν αποφασίσουμε να ξεφύγουμε από την άρνηση και να Την αντικρύσουμε, είναι σαν να κοιτάμε κατάματα το Ήλιο.
Το πολύ δυνατό Φως Του θα μας πονέσει και μπορεί ακόμη και να μας τυφλώσει. Για αυτόν το λόγο είναι απαραίτητο να την πλησιάσουμε κάνοντας σταδιακά βήματα, τα οποία ενδυναμώνουν τους οφθαλμούς της ψυχής μας, έτσι ώστε αυτοί να αντέχουν τον πόνο της άμεσης όρασης του Φωτός της Αλήθειας.
Είναι μία πραγματικότητα ότι, τόσο η Ψυχική όσο και η Πνευματική, Αλήθεια ευρίσκεται πάντα μπροστά στα μάτια μας.
Τόσο ο Κόσμος ο οποίος επεκτείνεται στο άπειρο, όσο και ο κόσμος ο οποίος μας περιτριγυρίζει, ξεκινώντας από το ίδιο το σώμα μας, αποτελούν ένα κάτοπτρο της Αλήθειας, την οποία αναζητούμε και δυσκολευόμαστε να ανακαλύψουμε.
Βέβαια το ότι δεν αντικρίζουμε την Αλήθεια δεν είναι τυχαίο.
Αυτό συμβαίνει γιατί Αυτή μας πληγώνει τόσο πολύ, ώστε μπορεί ο πόνος να μας βλάψει.
Για να μην πονάμε από την άμεση θέαση Της, έχουμε αναπτύξει την άμυνα της άρνησης.
Όσο και εάν οι καταστάσεις, μας φανερώνουν το προφανές, εμείς βλέπουμε αυτό που θέλουμε ή καλύτερα αυτό που αντέχουμε να δούμε.
Εάν αποφασίσουμε να ξεφύγουμε από την άρνηση και να Την αντικρύσουμε, είναι σαν να κοιτάμε κατάματα το Ήλιο.
Το πολύ δυνατό Φως Του θα μας πονέσει και μπορεί ακόμη και να μας τυφλώσει. Για αυτόν το λόγο είναι απαραίτητο να την πλησιάσουμε κάνοντας σταδιακά βήματα, τα οποία ενδυναμώνουν τους οφθαλμούς της ψυχής μας, έτσι ώστε αυτοί να αντέχουν τον πόνο της άμεσης όρασης του Φωτός της Αλήθειας.
Καινό Φως
Μία από τις Ιδιότητες του καινού Φωτός είναι να Αναζωογονεί κάθε τι παλαιό. Μία άλλη Ιδιότητά του είναι να φανερώνει οτιδήποτε είναι κρυμμένο.
Το καινό Φως φανερώνει οτιδήποτε είναι κρυμμένο, είτε επειδή είναι κρυμμένο από μόνο του, είτε επειδή η, Συνειδητή ή Ασυνείδητη, Τυφλότητά μας δεν μας επιτρέπει να το δούμε, ενώ αυτό είναι εμφανές έμπροσθεν των οφθαλμών μας.
Όταν το καινό Φως διαπερνά την Τυφλότητά μας και μας φανερώνει αυτό το οποίο δεν θέλουμε ή δεν αντέχουμε να δούμε, τότε πονάει τους οφθαλμούς μας και τις Ψυχές μας.
Όταν το καινό Φως μας φανερώνει αυτό το οποίο δεν θέλουμε ή δεν αντέχουμε να δούμε, είναι στην δική μας απόφαση η Δράση την οποία θα κάνουμε.
Θα αποφασίσουμε άραγε να αντιληφθούμε και να συνειδητοποιήσουμε αυτό το οποίο το καινό Φως, μας παρουσιάζει ή θα συνεχίσουμε να παραμένουμε στην Τυφλότητά μας;
Εάν η απόφαση μας είναι να το δούμε, τότε θα πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι, ότι θα κληθούμε να αντέξουμε τον Πόνο της φανέρωσης της Αλήθειας.
Σαφώς ο πόνος δεν είναι καθόλου ευχάριστος και καθόλου επιθυμητός, όμως, είναι ένας πόνος ο οποίος προέρχεται από την θέαση της Αλήθειας, μέσω του Φωτισμού, ο οποίος εκλύεται από το καινό Φως. Άλλωστε, η θέαση της Αλήθειας, σε όλα τα Επίπεδα, είναι επώδυνη.
Η θέαση της Αλήθειας είναι επώδυνη, αλλά ταυτόχρονα εμπεριέχει και πολύ μεγάλη – άρρηκτη χαρά. Άρρηκτη χαρά διότι σε Ψυχικό Επίπεδο είναι Ενήλικη, ενώ σε Πνευματικό Επίπεδο είναι Επουράνια – Υπερβατική.
Μία από τις Ιδιότητες του καινού Φωτός είναι να Αναζωογονεί κάθε τι παλαιό. Μία άλλη Ιδιότητά του είναι να φανερώνει οτιδήποτε είναι κρυμμένο.
Το καινό Φως φανερώνει οτιδήποτε είναι κρυμμένο, είτε επειδή είναι κρυμμένο από μόνο του, είτε επειδή η, Συνειδητή ή Ασυνείδητη, Τυφλότητά μας δεν μας επιτρέπει να το δούμε, ενώ αυτό είναι εμφανές έμπροσθεν των οφθαλμών μας.
Όταν το καινό Φως διαπερνά την Τυφλότητά μας και μας φανερώνει αυτό το οποίο δεν θέλουμε ή δεν αντέχουμε να δούμε, τότε πονάει τους οφθαλμούς μας και τις Ψυχές μας.
Όταν το καινό Φως μας φανερώνει αυτό το οποίο δεν θέλουμε ή δεν αντέχουμε να δούμε, είναι στην δική μας απόφαση η Δράση την οποία θα κάνουμε.
Θα αποφασίσουμε άραγε να αντιληφθούμε και να συνειδητοποιήσουμε αυτό το οποίο το καινό Φως, μας παρουσιάζει ή θα συνεχίσουμε να παραμένουμε στην Τυφλότητά μας;
Εάν η απόφαση μας είναι να το δούμε, τότε θα πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι, ότι θα κληθούμε να αντέξουμε τον Πόνο της φανέρωσης της Αλήθειας.
Σαφώς ο πόνος δεν είναι καθόλου ευχάριστος και καθόλου επιθυμητός, όμως, είναι ένας πόνος ο οποίος προέρχεται από την θέαση της Αλήθειας, μέσω του Φωτισμού, ο οποίος εκλύεται από το καινό Φως. Άλλωστε, η θέαση της Αλήθειας, σε όλα τα Επίπεδα, είναι επώδυνη.
Η θέαση της Αλήθειας είναι επώδυνη, αλλά ταυτόχρονα εμπεριέχει και πολύ μεγάλη – άρρηκτη χαρά. Άρρηκτη χαρά διότι σε Ψυχικό Επίπεδο είναι Ενήλικη, ενώ σε Πνευματικό Επίπεδο είναι Επουράνια – Υπερβατική.
Φύση
Μητέρα Φύση
Η Μητέρα Φύση επιτελεί έργο της.
Η Δημιουργημένη Δημιουργία θα πορεύεται εις την Αιωνιότητα.
Εάν εμείς οι θνητοί είμαστε ειλικρινείς με τον Εαυτό μας και είμαστε συμφιλιωμένοι με την Ανθρώπινη φθαρτή ύπαρξη μας, τότε η Χαρά θα πλημυρίζει την Καρδιά μας.
Εάν όμως, εμείς οι θνητοί, προσπαθούμε να αντικαταστήσουμε τις υψηλές Ανθρώπινες εσωτερικές μας Αξίες με επίγειες αυτοματαιούμενες ευχαριστήσεις, τότε ο Πόνος θα κυριαρχεί εις την Ψυχή μας διότι αυτές οι αυτοματαιούμενες Ηδονές, από την φύση τους, αφήνουν αίσθημα ανεκπλήρωτου, το οποίο δεν δύναται να κορεσθεί ποτέ.
Η σταθερή Μυστηριακή συμμετοχή προσφέρει Συνειδητότητα.
Η Συνειδητότητα οδηγεί εις την Γνώση της αιτίας και του αποτελέσματος.
Η Γνώση παρέχει Ευτυχία.
Εις προσωπικό Επίπεδο, το Μυητικό έτος μας βοηθάει, ώστε να αποδείξουμε την σταθερότητα της απόφασης μας να κινούμαστε εις την Πνευματική ατραπό.
Ανά πάσα στιγμή ασυνείδητες ψυχικές πλευρές εφορμούν δια να μας πείσουν να λοξοδρομήσουμε.
Εφορμούν διότι εάν εμείς παραμείνουμε σταθεροί εις την πορεία μας, αυτές είναι καταδικασμένες να αποσυντεθούν.
Η Μητέρα Φύση επιτελεί έργο της.
Η Δημιουργημένη Δημιουργία θα πορεύεται εις την Αιωνιότητα.
Εάν εμείς οι θνητοί είμαστε ειλικρινείς με τον Εαυτό μας και είμαστε συμφιλιωμένοι με την Ανθρώπινη φθαρτή ύπαρξη μας, τότε η Χαρά θα πλημυρίζει την Καρδιά μας.
Εάν όμως, εμείς οι θνητοί, προσπαθούμε να αντικαταστήσουμε τις υψηλές Ανθρώπινες εσωτερικές μας Αξίες με επίγειες αυτοματαιούμενες ευχαριστήσεις, τότε ο Πόνος θα κυριαρχεί εις την Ψυχή μας διότι αυτές οι αυτοματαιούμενες Ηδονές, από την φύση τους, αφήνουν αίσθημα ανεκπλήρωτου, το οποίο δεν δύναται να κορεσθεί ποτέ.
Η σταθερή Μυστηριακή συμμετοχή προσφέρει Συνειδητότητα.
Η Συνειδητότητα οδηγεί εις την Γνώση της αιτίας και του αποτελέσματος.
Η Γνώση παρέχει Ευτυχία.
Εις προσωπικό Επίπεδο, το Μυητικό έτος μας βοηθάει, ώστε να αποδείξουμε την σταθερότητα της απόφασης μας να κινούμαστε εις την Πνευματική ατραπό.
Ανά πάσα στιγμή ασυνείδητες ψυχικές πλευρές εφορμούν δια να μας πείσουν να λοξοδρομήσουμε.
Εφορμούν διότι εάν εμείς παραμείνουμε σταθεροί εις την πορεία μας, αυτές είναι καταδικασμένες να αποσυντεθούν.
Ενέργειες Φύσης
Σε Ανθρώπινο Ατομικό επίπεδο, οι Ενέργειες της Φύσης παρέχουν την Δυνατότητα του Επαναπροσδιορισμού ολόκληρης της Ζωής μας, δηλαδή των Αποφάσεων μας, των Δράσεων μας και των Εμπνεύσεων μας.
Βέβαια, ο Επαναπροσδιορισμός θα πρέπει, πάντα, να συμβαίνει μέσω Ενήλικου Στοχασμού και όχι μέσω Ασυνείδητης Παιδικής Επιθυμίας.
Μία από τις Δυνατότητες, τις οποίες προσφέρει ο Ενήλικα Στοχαζόμενος Επαναπροσδιορισμός, είναι η Διαπίστωση ενδεχόμενων Λαθών μας εις τις προηγούμενες Φάσεις της Ζωής μας.
Οι Πυθαγόρειοι, οι οποίοι γνωρίζουν εις βάθος ότι έχουν και Ανθρώπινη Υπόσταση, θα πρέπει να έχουν το Θάρρος της Αναγνώρισης των Λαθών τους, όσο μεγάλα κι αν είναι αυτά.
Επίσης θα πρέπει:
Όμως, αυτός ο Πόνος δεν έχει σχέση με το Ενήλικο εδώ και τώρα, διότι το Πνευματικό Κομμάτι επιθυμεί και θέλει, πάντα, να οδεύει προς το Θείο Φως.
Σε Ανθρώπινο Ατομικό επίπεδο, οι Ενέργειες της Φύσης παρέχουν την Δυνατότητα του Επαναπροσδιορισμού ολόκληρης της Ζωής μας, δηλαδή των Αποφάσεων μας, των Δράσεων μας και των Εμπνεύσεων μας.
Βέβαια, ο Επαναπροσδιορισμός θα πρέπει, πάντα, να συμβαίνει μέσω Ενήλικου Στοχασμού και όχι μέσω Ασυνείδητης Παιδικής Επιθυμίας.
Μία από τις Δυνατότητες, τις οποίες προσφέρει ο Ενήλικα Στοχαζόμενος Επαναπροσδιορισμός, είναι η Διαπίστωση ενδεχόμενων Λαθών μας εις τις προηγούμενες Φάσεις της Ζωής μας.
Οι Πυθαγόρειοι, οι οποίοι γνωρίζουν εις βάθος ότι έχουν και Ανθρώπινη Υπόσταση, θα πρέπει να έχουν το Θάρρος της Αναγνώρισης των Λαθών τους, όσο μεγάλα κι αν είναι αυτά.
Επίσης θα πρέπει:
- να χρησιμοποιούν τις Ενέργειες της Φύσης εις την Φιλοσοφία της οποίας εμπεριέχεται η Επανεκκίνηση,
- να διορθώνουν τα Λάθη τους,
- να σέβονται πάντα την Βεβαιότητα ότι λόγω των Ανθρώπινων Αδυναμιών τους, θα κάνουν και επόμενα Λάθη εις την συνέχεια της Ζωής τους.
Όμως, αυτός ο Πόνος δεν έχει σχέση με το Ενήλικο εδώ και τώρα, διότι το Πνευματικό Κομμάτι επιθυμεί και θέλει, πάντα, να οδεύει προς το Θείο Φως.
Πρακτική Εφαρμογή
Η Στροφή από την Ασυνειδησία εις την Συνειδητότητα δεν είναι μία Φιλοσοφική Άποψη – Θέση – Θεωρία.
Η κάθε Μυητική Γνώση, πρέπει να γίνει Πράξη, τόσο εις την Εσωτερική μας Πορεία όσο και εις την Καθημερινότητα μας.
Η Θέση μας εις την Πνευματική Ατραπό αποδεικνύεται από την Πρακτική Εφαρμογή των Μυητικών Γνώσεων – Αληθειών και όχι από τους Τίτλους μας, οι οποίοι μπορεί να παραμένουν ανενεργοί εάν δεν υπάρχει Έμπρακτη Απόδειξη της Κατοχής της Γνώσης.
Η απλή Συνειδητοποίηση, χωρίς την Πρακτική Εφαρμογή, δεν είναι αρκετή διότι διατηρεί την Λάθος Κατάσταση Ενεργή.
Η Εμμονή εις τα Λάθη μας είναι δείγμα Ανωριμότητας και σαφώς είναι μία Δυσαρμονική Στάση Ζωής. Ειδικότερα όταν η Εμμονή εις τα Λάθη μας επηρεάζει τις Ζωές άλλων Ανθρώπων.
Η κάθε Μυητική Γνώση, πρέπει να γίνει Πράξη, τόσο εις την Εσωτερική μας Πορεία όσο και εις την Καθημερινότητα μας.
Η Θέση μας εις την Πνευματική Ατραπό αποδεικνύεται από την Πρακτική Εφαρμογή των Μυητικών Γνώσεων – Αληθειών και όχι από τους Τίτλους μας, οι οποίοι μπορεί να παραμένουν ανενεργοί εάν δεν υπάρχει Έμπρακτη Απόδειξη της Κατοχής της Γνώσης.
Η απλή Συνειδητοποίηση, χωρίς την Πρακτική Εφαρμογή, δεν είναι αρκετή διότι διατηρεί την Λάθος Κατάσταση Ενεργή.
Η Εμμονή εις τα Λάθη μας είναι δείγμα Ανωριμότητας και σαφώς είναι μία Δυσαρμονική Στάση Ζωής. Ειδικότερα όταν η Εμμονή εις τα Λάθη μας επηρεάζει τις Ζωές άλλων Ανθρώπων.
